Κάθε κοινωνία συνήθως, σε περιόδους κρίσης, καθοδηγείται από ένα κυρίαρχο πνεύμα, που είναι η συνισταμένη της συλλογικής αντίληψης και τ...
Κάθε κοινωνία συνήθως, σε περιόδους κρίσης, καθοδηγείται από ένα κυρίαρχο πνεύμα, που είναι η συνισταμένη της συλλογικής αντίληψης και του τρόπου με τον οποίο βλέπει τον εαυτό της και χαράζει την προοπτική της.
Στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί το πνεύμα του άκρατου λαϊκισμού, που σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του ατομισμού και του υπερκαταναλωτισμού, την έφερε, και δυστυχώς φοβάμαι ότι θα τη διατηρήσει για πολλά χρόνια ακόμη, σε καθεστώς ΔιεθνούςΖητιανιάς.
Στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί το πνεύμα του άκρατου λαϊκισμού, που σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του ατομισμού και του υπερκαταναλωτισμού, την έφερε, και δυστυχώς φοβάμαι ότι θα τη διατηρήσει για πολλά χρόνια ακόμη, σε καθεστώς ΔιεθνούςΖητιανιάς.
Να εκλιπαρεί δηλαδή η χώρα νέες περικοπές χρέους, νέες παρατάσεις αποπληρωμής του καθώς και νέα δάνεια. Και όλα αυτά να προβάλλονται ως οι νέες μέλλουσες “επιτυχίες” της χώρας. Kρίμα!
Για την κατάσταση αυτή υπεύθυνες είναι όλες οι σημερινές κυρίαρχεςτάξεις της χώρας ανεξαιρέτως (πολιτική, οικονομική, πνευματική και ακαδημαϊκή ελίτ, εκκλησία, συνδικαλισμός και ΜΜΕ).
Οι τάξεις αυτές εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες και να ορίζουν τις εξελίξεις. Αυτές καλούνται να διατηρήσουν τη χώρα εντός της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα να προσελκύσουν επενδύσεις και να αναλάβουν πρωτοβουλίες με τις οποίες θα οικοδομηθεί μια νέα, βιώσιμη παραγωγική οικονομία και όχι μια οικονομία της υπερκατανάλωσης.
Για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο χρειάζεται ευρεία συστράτευση όλων των πνευματικών και κοινωνικών δυνάμεων. Τέτοιες δυνάμεις είναι ο κάθε πολίτης που δεν έχει πολιτικές αγκυλώσεις και διακατέχεται από ορθολογική σκέψη. kozan.gr
Οι δυνάμεις αυτές πρέπει να κατανοήσουν την ανάγκη υπέρβασης του μνημονίου και τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού σχεδίου εξόδου της χώρας από την κρίση, με ταυτόχρονη θεσμική και οικονομική ανάπτυξη.
Για να δώσω το στίγμα των αξιακών επιλογών που πρέπει να έχουμε σα χώρα θα παραθέσω ένα ποιητικό και στοχαστικό απόσπασμα από το βιβλίο (Στον κήπο του Προφήτη), του φημισμένου Άραβα ποιητή και στοχαστή, Χαλίλ Γκιμπράν (Λίβανος 1883 – Ν. Υόρκη 1923), στο οποίο ο «Προφήτης» απευθυνόμενος στους φίλους του, ξεκινά το λόγο του επαναλαμβάνοντας τη φράση «Να λυπάστε το έθνος που…», για να δείξει ότι ένα έθνος δεν έχει καμιά τύχη, όταν δεν το σέβονται και δεν πασχίζουν για το καλό του οι ίδιοι οι πολίτες του: κυβερνήτες και λαός….
Χαλίλ Γκιμπράν, [Να λυπάστε το έθνος που…]
«…Ο Αλ Μουσταφά έμεινε σιωπηλός, κοίταξε μακριά προς τους λόφους και τον απέραντο αιθέρα, γινόταν μάχη μες στη σιωπή του.
Και μετά είπε: “Φίλοι και συνοδοιπόροι μου, να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πιστεύω αλλά κενό από θρησκεία. kozan.gr
Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια.
Να λυπάστε το έθνος που ζητωκραυγάζει τον βίαιο άνθρωπο σαν ήρωα και θεωρεί γενναιόδωρο τον μεγαλοπρεπή κατακτητή.
Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στα όνειρά του, κι όμως υποτάσσεται σ’ αυτό μόλις ξυπνά..
Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σα βρίσκεται σε κηδεία, δεν περηφανεύεται παρά μονάχα σα βρίσκεται μέσα στ’ αρχαία μνημεία του και δεν ξεσηκώνεται παρά μονάχα όταν ο λαιμός του βρίσκεται ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.
Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης.
Να λυπάστε το έθνoς που καλωσορίζει τον καινούριο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.
Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη..
Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος”».
